wieczór poezja

Ah, cóż za kolory.

Od błękitu przechodzi w ciemnoszarofioletowy

Na końcu żółtopomarańczowy, by skończyć na czerwieni i schować się poza horyzonty…

…dwa, trzy, cztery, bądź miliony.

Kto wie? Któż zabroni myśleć, że tylko jeden jedyny nas chroni od spadku fizycznie i też metaforycznie.

Kolory - tylko tam, na niebie, jeszcze zostały. Całą resztę pochłonąła czerń, utuliła i zasłonęła zasłony.

Dobranoc.

Ale jeszcze chwilkę. Jeszcze momencik.

Popatrz, obserwuj co robi natura.

Jak szybko się zmienia i dzień nam zabiera. Do jutra…

…tyle godzin zostało.

Nie idź, posiedź tu ze mną, pooddychaj i powiedz mi szczerze co widzisz na niebie.

Czy to gwiazdy? Czy kometa leci? A może samolot mruga i zaraz odleci daleko, jak my, co we śnie robimy.

A gdzie księżyc? Ten biały, ogromny królewicz, aktor nocy pierwszoplanowy.

Schował się i obraził, już dzisiaj nie wyjdzie

to szkoda, bo zawsze uważam, że on jedyny w nocy się cieszy

i śmieje do mnie podczas gdy reszta po prostu tak świeci

i milczy słuchając innych. To dzieci.

Ah, już coraz ciemniej. Zaraz zniknie mi świat z oczu.

I po omacku będę błąkać się pośród lasu, by dotrzeć do siebie.

Lecz czyż to nie tak zawsze się już dzieję? Że chodzę, nie widzę wciąż ciebie i siebie i innych?

Próbuję, zgaduję, nie jestem tak pewna. Nic już nie wiemy, wszystko to kula bezkresnego ‘chyba’.

Sprawdzam, szukam i zapytuje, a odpowiedzi tylko zyskuję z pogłosu i kopii. Kopii wszystkiego.

Bo coś niby było, coś jest teraz i nie wiadomo co będzie.

Żyj chwilą, a zmartwienie jakoś ci przejdzie.

Cóż jest źródłem? Cóż prawdą?

Czy ona istnieje?

…

Co wiem, to to, że na pewno na niebie jest kolor już szary, słońca już nie ma.

Księżyc się chowa, a ja po prostu ziewam.

Jest teraz i zaraz, mnie też nie będzie. Wyłączę się, zasnę i śnić będę o lepszym świecie.

Dobranoc.

Już ciemno, Wróćmy do domu.

Wiatr wieje.

C.